Rozdział 2

  Nieśpiesznym krokiem zmierzałam w stronę majaczącego w oddali miasta. Będąc mniej więcej w połowie drogi poczułam na swoim ramieniu czyjąś dłoń. Kiedy spojrzałam na sprawcę byłam w szoku. To był... to był  ten sam facet, który obserwował mnie w lesie. Wcześniej z powodu odległości i mroku nie widziałam niczego poza jego oczami, które wyraźnie odznaczały się na tle ciemnego lasu. Teraz dokładnie widziałam jego twarz. Czerwone wręcz ogniste włosy ułożone były każdy w inną stronę. Cała jego postawa przedstawiała wyższość i pogardę. Jego wzrok górujący nade mną z drwiną w połączeniu z jego specyficznym ironicznym uśmieszkiem i całokształtem jasno dały mi do zrozumienia, że spotkanie z nim nie zakończy się kolorowo, przynajmniej dla mnie.

- Czego ode mnie chcesz? Kim w ogóle jesteś?- zapytałam pełna obawy jednocześnie nieznacznie się odsuwając. Chłopak na moje pytanie tylko się zaśmiał, choć ja osobiście nie widziałam w tym nic śmiesznego, więc jego zachowanie pomimo tego, że się go bałam zaczynało mnie drażnić. Czerwonowłosy wyciągnął w moją stronę rękę chcąc mnie dotknąć, lecz ja automatycznie się odsunęłam zachowując znaczny dystans między nami. Moje zachowanie musiało być chyba naprawdę komiczne, skoro wzbudziłam w nim jeszcze większe rozbawienie niż dotychczas.

- Mała Jessi się mnie boi?- w końcu odpowiedział mi nie kryjąc przy tym drwiny.

- Skąd mnie znasz?- spytałam kładąc nacisk na każde słowo, starając się zachować powagę, gdyż naprawdę działał mi na nerwy.

- Jak to, nie pamiętasz mnie?- zapytał z wyraźnym zdziwieniem i tajemniczym błyskiem w oku. Ostrożnie pokręciłam głową skupiając uwagę na nim, by w razie potrzeby móc zareagować wystarczająco szybko. Chłopak z ciekawością zaczął mi się dokładnie przyglądać. Jego zachowanie pomału coraz bardziej zaczynało irytować a zarazem niepokoić.

- Skarbie jak to mnie nie pamiętasz? Jestem Bill.- jego wypowiedź trochę a nawet i bardzo mnie skołowała, ale szybko się z tego otrząsnęłam wiedząc, że chce mnie tylko zdekoncentrować.

-Facet, ja komplet...

-Bill- poprawił mnie na co wywróciłam oczami

- Niech będzie. Bill, ja kompletnie Cię nie znam i nie przypominam sobie, żebym Cię znała. Powiem szczerze, cała ta sytuacja mi się w ogóle nie podoba i nie jest mi na rękę, więc przestań się w końcu śmiać jak debil i powiedz mi co chcesz ode mnie.- w tej chwili już zupełnie nad sobą nie panowałam i jak wcześniej jakoś wytrzymywałam, to teraz kompletnie nie potrafiłam.

-Czyli wychodzi na to, że w końcu to do mnie los się uśmiechnął- rzekł to niby do siebie niby do mnie.

-Podziękuj swoim kolegom, że Cię tutaj wysłali samą. Bardzo mi na plus, że nie wiesz kim jestem, będzie mi dużo prościej niż myślałem na początku. Ach, no tak ty raczej już nie będziesz miała szansy ich spotkać- dodał po czym się zamachnął uwalniając kłęby duszącej czarnej mgły.

 

Hej i oto tym dymnym akcentem zakańczam kolejny rozdział mojego opowiadania. Wiem, że pierwsze zdania są powtórzone z tamtego rozdziału, ale nie wiedziałam jak to wszystko ubrać w słowa żeby to miało jakikolwiek sens. Za jakiekolwiek błędy przepraszam, ale interpunkcja i stylistyka nie jest moją mocną stroną, aczkolwiek przez cały czas pracuje nad tym. Co do rozdziału to nie jest to dokładnie to co chciałam napisać. W planach miałam szybkie zakończenie tej akcji obudzeniem się ze snu, ale po namowie pewnej osoby stwierdziłam, że nie mogę wam tego zrobić. Co się stanie dalej dowiecie się już niebawem.

Podsumowując rozdział wyszedł taki sobie:/.

Jessi;)